Grins – Harns – Bram Fietst

Grins – Harns

14 maart ‘15

Voor de tweede tocht in Friesland had ik een zwaar kronkelige route uitgestippeld, die Leeuwarden als startpunt kende en mij langs veel nieuwe dorpjes zou voeren. De avond van tevoren reisde ik met twee vrienden van Nijmegen naar Groningen, waar ik mocht overnachten bij de ouders van één van hen. Het idee was om de volgende dag naar Leeuwarden te treinen en daar te beginnen met fietsen. Dit scheelde aanzienlijk in reis- en dus fietstijd. Tijdens die treinreis stelde Jelmer, die mij tijdens de Groninger debuuttocht én een mooie rit door Overijssel al vergezelde, een onverschillige vraag. Een vraag die na het stellen ervan mijn hele plan vernietigde en eigenlijk geen antwoord behoefte: “hoeveel kilometer zou het zijn van Groningen tot aan de Friese grens?” De rest is geschiedenis.

Begin: 07:57 (Groningen)

Uiteraard ging ik dan vanuit Groningen fietsen! Dat ik daar zelf niet op gekomen was! Jelmer had me al gewezen op het Van Starkenborghkanaal, dat ik moest volgen tot aan de provinciegrens. Dit was leuk, omdat ik dan voor het eerst in 4 jaar weer eens door de provincie Groningen ging fietsen (en bijvoorbeeld het gehucht ‘Gaarkeuken’ weer eens zag). Het was hierbij een voordeel dat er een sterke (noord)ooster waaide en ik letterlijk vooruit geblazen werd. Iets waar ik de hele dag nog plezier van zou ondervinden. Dat het grauw en bewolkt was, deerde niet. Mijn iPod trok zich er overigens ook niks van aan: liedjes met titels als ‘Sunset Balcony’, ‘Spring’ en ‘Blue Sky Action’ kwamen allemaal voorbij.

Het Van Starkenborghkanaal, vanaf 1938 in gebruik

Iets meer dan een uur na vertrek ging Stroobos op de foto: het eerste nieuwe Friese dorpje van de dag! En al gelijk bekroop mij een vreemde soort van ongeduldigheid. Nagenoeg overal waar ik vandaag zou gaan fietsen, was ik nog nooit geweest. Elk dorp dat ik ging bezoeken zou een plaatsnaambordje hebben dat ik op de foto moest zetten. Dit zorgde ervoor dat ik al bij de kleinste boerderijen aan de weg van mening was dat er dus ook een bordje bij moest staan. En wanneer dit dan niet het geval was (de hele tijd natuurlijk) was ik dan ook oprecht teleurgesteld. Dat de dorpenteller snel omhoog ging lopen vandaag, stond wel vast. Maar zó snel nou ook weer niet.

Eenmaal in Friesland reed ik zigzaggend langs zoveel mogelijk dorpjes naar Leeuwarden. Hier heb ik heel veel moois gezien. De gemeente Achtkarspelen bood veel groen, landelijke weggetjes en leuke dorpjes, zoals Twijzel. Minder mooi was de overvloed van verkiezingsposters van de PVV. ‘Genoeg is genoeg’, stond er dan. Ik dacht er het mijne van. Gelukkig was ook de gemeente Dantumadiel weer genieten geblazen: een weids landschap met fietspaden langs idyllische riviertjes. En ik spotte ook nog eventjes de Arrivatrein:

Ik fietste door Feanwâlden, Burgum en Hardegarijp, en wel op zo’n manier dat ik de saaie N355 zoveel mogelijk vermeed. Het archaïsche gebouw van de Mariakerk in Oenkerk (13e eeuw) was een ander hoogtepunt voordat ik in Ljouwert een lunchpauze inlaste.

Rond twee uur ving het tweede deel van de tocht aan en reed ik binnen een half uur langs alle dorpjes binnen de gemeente Leeuwarderadeel. Ik moest zodoende even in noordelijke richting fietsen, waardoor ik de wind niet meer pal in de rug had, zoals het grootste gedeelte van de dag wel het geval was. Bij de metropool Hijum boog ik weer af naar het westen, waarna ik in Vrouwenparochie kwam, een dorp met familieroots! Aldaar pauzeerde ik weer eventjes een kwartiertje; de kilometerteller stond reeds op 120 km. Pal voor mijn neus stond een heerlijk riekende viskraam, maar ik besloot de kibbeling te bewaren voor Harns.

Campagneposters in Britsum

Voordat ik de gemeente Franekeradeel betrad, mijns inziens de mooiste gemeente die ik bezocht heb vandaag, sloeg ik bij Wier een radarpost van de Koninklijke Luchtmacht gade. Dit deed me sterk denken aan de futuristische bol in het Uedemer Hochwald bij het Duitse Marienbaum, waar ik onlangs nog fietste. Sint Jabik en Minnertsga werden nog afgevinkt en daarna fietste ik naar Firdgum. Een klein dorpje met een hele mooie kerktoren uit diezelfde 13^e eeuw:
Ik reed vervolgens door achtereenvolgens Tzummarum, Oosterbierum, Sexbierum en Pietersbierum. Dit was zonder meer al interessant, omdat er van Minnertsga tot Sexbierum een zogeheten kwelderwal ligt, waarop de meeste dorpjes gesticht zijn. Kwelder bestaat uit begroeide buitendijkse landaanwas dat bij overstromingen droog blijft te staan. Daarbij beschikte elk dorp over een enorme kerktoren die al van ver te zien was. Op het platte, agrarische landschap tussen de plaatsen in waren er misschien wel tien kerken zichtbaar. Geweldig! Bovendien had ik nog steeds de wind in de rug en was het overal erg vreedzaam. Er heerste geen verlaten karakter, zoals ik dat in de provincie Groningen vaak ervoer, en ik waande me evenmin in een levenloos gebied. Wel werd het me snel duidelijk dat het fietsen in de noordelijke provincies, en dan niet alleen in Friesland, iets is dat je echt zelf gedaan moet hebben. Dat het fietsen op de Veluwe fantastisch is, zal de grootste leek nog wel geloven. Het fietsen door hoge noorden is weer op een totaal andere manier mooi, maar misschien minder voor de hand liggend.

In Wijnaldum kon ik het toch niet laten even wat foto’s te maken van het bordje met mijn PSV-sjaal, aangezien de aanvoerder van de aanstaande kampioen Georginio Wijnaldum heet… Even later kwam ik aan in Harlingen en stond de teller op 156 km. Erg leuk om hier eens op de fiets te zijn na al die vakanties naar Terschelling. Het bakje kibbeling in de snackbar tegenover de welbekende terminal smaakte overheerlijk. Na ook een welverdiend witbiertje genuttigd te hebben nam ik de trein weer naar Nijmegen. Uiteindelijk heb ik 44 dorpjes afgevinkt!