Dresden – Praag

  1. Juli ’16

Twee dagen geleden fietste ik van Berlijn naar Dresden (238 km). Vandaag stond de tweede etappe van deze ‘fietsvakantie’ op het programma: Dresden – Praag! Grotendeels zou ik weer de Elbe gaan volgen. Helaas was deze Europese prachtroute, vooral de eerste kilometers, wederom niet altijd goed geasfalteerd. Het mocht de pret af en toe drukken, maar het uitzicht maakte zóveel goed! Het weer was ook fantastisch deze week, al scheen de zon vandaag wel erg fel op mijn hoofd (aan het eind van de dag had ik ook hoofdpijn, een pet of helm is wel slim misschien). Ook ben ik vandaag een paar keer ‘fout’ gefietst. Je denkt, volg gewoon die Elbe en je komt vanzelf in Praag! Nou, niet bepaald. De ene fout was dat ik niet goed in het Elberadwegboekje heb gekeken. Daar stond namelijk ik dat ik bij Stadt Wehlen de Elbe moest oversteken, ten eerste om De Bastei te kunnen zien, een van dé toeristische trekpleisters in Saksisch Zwitserland, en ten tweede om dat de andere oever helemaal geen fietspad heeft. Dat heb ik geweten. Kilometers op en af lopen over wegen die bijna geen wegen meer genoemd kunnen worden door de stenen en boomstronken. Maar goed, avonturen! Na Bad Schandau stak ik de Tsjechische grens over. Van de grenspaal maakte ik natuurlijk even een foto en wilde ik bij dit moment stilstaan. Ik was überhaupt nog nooit in Tsjechië geweest. Mooi. En natuurlijk werd ik daarna ingehaald door twee blije Nederlanders die ook aan het fietsen waren hier. ZE ZIJN OVERAL! Neemt niet weg dat dit stuk werkelijk geweldig was. Zie de foto’s hieronder.

In het plaatsje Děčín besloot ik nog door te karren, maar in Ústí nad Labem (Usti aan de Elbe) moest er toch echt even goed gepauzeerd worden. Gegeten en gedronken, euro’s voor Tsjeschische kronen ingewisseld en weer verder langs de Elbe gefietst. Ik kwam al snel een bordje met Praag 135 km tegen. Pfoe, dat kwam wel even binnen. En ik had er al 100 km opzitten! Er bekroop mij ook een gevoel van: ik ben echt een enorme gek dat ik dit doe! Maar opgeven zat er nooit in. Uiteraard. En nogmaals: ik keek mijn ogen uit. De bergen met de rivier ertussendoor: het verveelde geen moment!

In Roudnice aan de Elbe zat ik er wel even flink doorheen en at ik een burger. Ik besloot een stuk af te snijden en in een rechte lijn door te fietsen naar Kralupy aan de Moldau. Dat scheelde 30 km. Daar kwam ik weer bij het water en werd ik getrakteerd op de finale: een heuvelachtig gebied, een ondergaande zon, een eindeloos lijkend uitzicht met af een toe een glimp van de in het Moldaudal liggende Tsjechische hoofdstad. Het was afzien, want ik had al meer dan 400 km in de benen. Een van de laatste beklimmingen werd voorafgegaan door het bemoedigende plaatsnaambord “Lucni”. Het lukte toch, al kostte het moeite. Maar o o o wat was dit laatste stuk genieten. Om 9 uur ’s avonds kwam ik aan in mijn hostelletje. Wederom was een zeer bijzondere tocht ten einde gekomen. En dan kan ik morgen ook nog eens lekker een dagje door Praag wandelen. Het feit dat ik daar vanuit Berlijn naartoe was gefietst, maakte het extra speciaal!

Afstand: 210.6 km
Gemiddelde snelheid: 21.9 km/h

20160720_082748 20160720_085410 20160720_095533 20160720_102741Festung Königstein, het hoogst gelegen kasteel van Europa (boven).20160720_112735 20160720_113727 20160720_131231 20160720_143454POEEEE nog 135 km. Uiteindelijk bleken het er ‘maar’ 100 te zijn omdat ik wat had afgesneden.20160720_161757 20160720_195359 20160720_202129 Naamloos

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie