De Xantener Dom is net zo groot als mijn hoofd

15 februari ‘17

De eerste echte mooie lentedag van het jaar! Het zou lokaal maar liefst 15 graden kunnen worden vandaag, en dat was vergeleken met de afgelopen tijd echt ‘warm’. Fietskompaan Lennaert en ik bedachten ons geen moment toen deze weersvoorspelling steeds dichter naar de werkelijkheid kroop. We gingen weer eens naar Duitsland! Nu is dat niet zo moeilijk, aangezien we op kruipafstand van de grens met de oosterburen wonen. Onze tochtjes door Duitsland zijn echter altijd speciaal (vanwege onze rituelen, de echt mooie stukken in Noordrijn-Westfalen en de hoeveelheid kilometers is altijd respectabel), en het was mede vanwege mijn halfjaar in Berlijn ook weer een tijd geleden! Rond half 10 vertrokken we dan eindelijk weer eens.

Nog vóórdat we de grens overstaken moesten we al rare capriolen uithalen vanwege werkzaamheden aan de Rijksweg. Even dreigde zelfs omkering, maar we mochten van de autoriteiten even over de autoweg fietsen. Vanwege de gladde wegen en de sneeuw die er toch nog wel veel lag besloten we (helaas) over de grote wegen door het Reichswald te fietsen, in plaats van de bossige fietspaadjes. We merkten dat wij en het zonnetje nog wel even moesten opwarmen: zeker in dat Reichswald was het nog behoorlijk fris. Maar we hielden een lekker tempo aan, dat helpt ook. Bij een bepaald kruispunt hadden we linksaf gekund, richting het weggetje waar ik twee jaar geleden tijdens de Ronde van Nijmegen onderuit ben gegaan, maar we konden ook rechtsaf, richting een gebied waar Lennaert op zijn beurt (“tijdens de tocht waar jij flikkerde“) eens het asfalt kussen moest. Wat deden we: precies, rechtdoor!

We vermeden Goch, terwijl Lennaert mij uitlegde hoe het zat met wiskundige ‘Hausdorff-eigenschappen’ en hoe dat écht iets te maken kan hebben met de naderende verkiezingen. De vervormde VVD-slogan “T4. Doen.” deed het goed. Op een gegeven moment kwamen we in het vertrouwde Uedem. We reden het plaatsje door, en terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat ik geheel volgens traditie hier had moeten vertellen hoe de naam ‘Xanten’ is ontstaan, aangezien ik dat bijna alle voorgaande tochten op deze weg uit Uedem ook deed. Maar nu ben ik het vergeten! Enfin, weer een reden om hier terug te keren. Na Uedem vermeden we de Holländische Straße (want rampentocht twee jaar geleden) en reden we door het Hochwald door naar Sonsbeck.

Hét torentje am Durswald, bovenop de Sonsbecker Schweiz, was tot onze verbazing helaas gesloten! Verrek. We besloten dan maar even verder naar Xanten te fietsen, maar genoten zonder meer van het formidabele uitzicht hier. Ook zagen we overduidelijk de smog als een bruine waas boven de horizon hangen. Aan diezelfde horizon vonden we ook de onmiskenbare twee torens van de Dom van Xanten. Een half uurtje later waren we in deze voormalige Romeinse kolonie, waar we ons in een cafeetje aan de markt te goed deden aan welverdiend stuk gebak van Duitse proporties (echt groot). De volgende keer moeten we wel echt de ‘Domspitze’ nemen, een zo mogelijk nóg groter stuk gebak in de vorm van de Xantener Dom. We verbaasden ons echt voor de absurde hoeveelheid slagroom, chocolade en dan zo’n klein stukje bodem, maar vooral de OMVANG die zoeternij bracht Lennaert tot de woorden: ‘dat stuk is net zo groot als mijn hoofd’. Dixit.

Om half 2 fietsten we weer naar het westen, met de wind in de rug! Dat ging bijzonder lekker. Tot aan Kehrum reden we langs het spoor, in hoog tempo. We vermeden ook Kalkar en karden door het pittoreske Neu-Louisendorf. Binnen een uur waren we in Kleve. Via de Düffelt fietsten we naar huis, waar we nog vóór 15:30 aankwamen. Een supertocht! Bekijk hier wat foto’s.

Afstand: 109.7 km
Gemiddelde snelheid: 24.1 km/h
Tijd: 4:33:37
Hoogtemeters: 473 meter