4 januari ‘14
Begin: 07:12
Twee dagen na onze nieuwjaarsrit zijn Lennaert en ik, dit keer zonder De Duitse Automobilist, weer de hort op gegaan. Het zou mooi weer worden vandaag! Over enkele dagen moet ik echter een tentamen ethiek afleggen. Het feit dat deze fietstocht plaats heeft gevonden is dus misschien niet helemaal ethisch verantwoord. [Studie Ontwijkend Gedrag]. Wel zijn we ´s ochtends vroeg vertrokken en ik wilde per se om 12 uur weer thuis zijn. We zijn wederom Duitsland ingetrokken, met Weeze als beoogd keerpunt. Een kort verslag.
Het was erg vroeg en erg koud. Dat mooie weer, dat van doorslaggevend belang was voor het laten doorgaan van deze weer fanatische onderneming om onze eindeloze begeerte naar kilometers te bevredigen, liet lang op zich wachten. We reden door het donker vanaf Beek via Wyler naar Groesbeek. Op sommige gebieden was het nog erg glad op de weg dus we moesten goed uit blijven kijken. Alles ging nog goed toen we over een Breede weg naar Milsbeek fietsten. Na Ottersum keken we even op onze kaartjes en legden we de definitieve route vast. Daar staken we weer de grens over en probeerden we een op de kaart uitgestippelde en in de werkelijkheid bewegwijzerde route te volgen.
Het begon zo langzamerhand licht te worden, maar het was nog steeds spekglad op sommige wegen en even buiten Hommersum, een van de dorpjes binnen de gemeente Goch, sloeg het noodlot toe: Lennaert vereenzelvigde zich met een snelheid niet boven de 15 km/h voor een kort maar liefdevol moment met het koude asfalt. Hij, en ik ook, konden er gelukkig om lachen, en de schade viel alleszins mee. In het volgende dorp, Hassum, werd er een hoop gekronkeld, mede omdat we de route even kwijt waren geraakt. We reden vervolgens een aantal kilometers over de Nederlandse grens en voorbij Siebengewald gingen we even echt pauzeren.
De zon begon nu echt op te komen en dat was een prachtig tafereel. Er hing nauwelijks bewolking in de lucht, wat ook de koude verklaarde. De lekkere rustige typisch Duitse landweggetjes die volgden waren genieten geblazen, maar we moesten immer op onze hoede zijn voor het verraderlijke ijs. Ondertussen staken we voor de zoveelste keer de Kendel over, een zijriviertje van de Niers. We zouden dat uiteindelijk 14 (!) keer doen. Lennaert toonde zich bovendien meester te zijn van de topografie van het gebied toen hij uit het niets wees naar een klein heuveltje in de verte en zei: “Hee, wat kan je mooi het Reichswald vanaf hier zien. En ook de mast van Kleve.” Na 40 kilometer betraden we het stadje Weeze waar we in het Markt-Café even gingen genieten van Kaffee und Kuchen.
Weeze staat natuurlijk bekend om haar internationale vliegveld. Wij waren dermate in onze nopjes dat ik een foto van onze lekkernijen maakte met als onderschrift: “We fietsen zo naar het vliegveld en vliegen naar Guatemala. Aju.” Het kon niet op:
Na deze goede pauze fietsten we over de provinciale weg naar Goch, waar ik ook nog nooit geweest was. Daar bogen we af naar het westen. Inmiddels was het ‘warm’ geworden en konden we echt genieten van het weer. En na een blik op de kilometerteller (60 km) was de ellende van het begin even vergeten. Althans, Lennaert voelde zijn knie nog wel… We reden door het Reichswald, zij het dus over de grote wegen, via Frasselt naar Kranenburg en waren voor 12 uur weer in het Beekse. Zo!
Einde: 11:45
Tijd: 3:45:20
Afstand: 77.10 km
Gemiddelde snelheid: 20.5 km/h
Maximale snelheid: 58.0 km/h
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!