Veel kilometers, dorpjes en panne met Bart

De tiende Drentse rit

 

4 augustus 2020

Vandaag was de dag van de eerste echte grote tocht met Bart! Hij heeft het fietsen onlangs ontdekt als iets dat vet is. Er stond vandaag gelijk 180 km op de planning inclusief veel bordjes, zowel voor OVN (Overijssel) en Drenthe. We hadden een hele vroege trein. In Zutphen hadden we moeten uitstappen op de trein naar Oldenzaal, maar dat waren we vergeten. Dus stapten we in Deventer maar over op de trein naar Hengelo. Omstreeks half 9 zaten we op de fiets, op een mooie zonnige aangename dag! De eerste 35 kilometers verliepen vlekkeloos. De bordjes waren allemaal aanwezig en de beentjes hadden er zin in. Rond tienen even een koffietje en appelgebak naar binnen werken in Almelo, daarna verder knallen richting Ommen. Bij Oud Avereest hadden we er zo’n 70 km opzitten. Bart gaf aan wel al e.e.a. te voelen, maar niks om je zorgen over te maken. We fietsten toen een heel stuk oostwaarts, met sommige delen echt in de beugels en hoge snelheden. Lekker gassen. In Hardenberg kochten we even wat koude cola in de AH en vervolgens reden we naar ‘Achterin’, waar helaas geen bordje van te vinden was. Het gedeelte dat volgde was mijns inziens het mooist van de hele dag: een mooi meanderend stuk langs de Vechte, het verlengde van de Overijsselse Vecht in Duitsland. Jammer was dat de kwaliteit van het fietspad te wensen overliet. In Emlichheim lasten we weer even een krentenbolpauze in. 120 km op de teller, Drenthe is nabij. We gaat dit varkentje wassen. De moed zat er nog altijd in!

Nieuw-Schoonebeek was het eerste nieuwe Drentse bordje van de dag. We hadden de 140 km gepasseerd en ik vroeg nog aan Bart hoe hij zich voelde. Zijn recordafstand was al lang verbrijzeld: dat stond op 80 km. Maar ook hij gaf aan het te gaan halen. We hoefden immers nog ‘maar’ minder dan 2 uur te fietsen. En nu kwam ook eigenlijk het belangrijkste: Drenthe. In Weiteveen bogen we naar het westen en kwamen we terecht op een hobbelige stenen weg naar Amsterdamscheveld. We kregen al flashbacks naar dat mooie maar slechte fietspad langs de Vechte, behalve dat het hier dan niet zo fraai was. We hadden hier nu vooral geen zin in, omdat de benen toch al niet meer fris waren en nu ook de armen het te verduren kregen door die schokken op te vangen. Het was gewoon even lijden, en hopelijk zou het bordje van Amsterdamscheveld daar een verlossend einde aan brengen doordat dat bordje er zou staan en er hopelijk weer gewoon asfalt zou komen. Maar midden op die weg sloeg het onheil toe. Een harde knal. Bart zag het gelijk en zei: ‘Je achterband is helemaal plat’. Godnondeju. Binnen- en buitenband compleet doorboord. Waarschijnlijk door een spijker. Dit was op geen enkele manier te fixen. Wat ging er door ons heen? Balen natuurlijk. Gelijk zette ik een stevige pas in met de fiets aan de hand. Is dit nog te redden? Het is in ieder geval een verhaal! Jammer dat ons plan hoogstwaarschijnlijk in duigen gaat vallen, terwijl we zo dichtbij waren. Een boer aan de weg sprak ons nog aan in onverstaanbaar Drents gebrabbel. Hij verstond onze Brabantse tongval ook niet. Even hoop je dan dat hij misschien de fiets wel kan opknappen of op een andere manier kan helpen, maar nee. Geeft niet. Het was niet lang lopen naar Amsterdamscheveld. Dat bordje heb ik wel gefotografeerd. De reddingsoperatie kende drie delen. 1: ik ging proberen met de fiets in de bus naar Emmen te komen. 2: daar de fiets laten repareren en Bart zou dan daarheen fietsen (ca. 10 km). 3: dan zouden we wel verder zien, of we eventueel de tocht nog zouden afmaken. Stap 1 lukte. De buschauffeur zei: ‘ik snap je struggle’, toen ik hem kort uitlegde wat er gebeurd was. Stap 2 ook. In Emmen was men bij de ‘Wielerdieler’ zo aardig om er gelijk en nieuwe binnen- en buitenband op te zetten. Niet veel later kwam Bart aangefietst, meer dan doodop. Die 46 km om de tocht af te maken, waarvan ik tegen beter weten veinsde dat het er 40 waren, gingen nooit van z’n leven meer verreden worden. En dat is ook prima. Ik moet toch nog naar deze regio.

Zo eindigde deze dag in Emmen enigszins in mineur, maar toch overheerste trots en blijdschap. Toen we de trein instapten bracht ik een wijsheid van een vriendin te berde. Het is in de geest van Bram Fietst om veel kilometers te fietsen voor de bordjes. En dat is precies wat er gaat gebeuren om de bordjes te scoren die we nu hebben laten liggen. Én het is precies wat Bart en ik vandaag gedaan hebben: 146 km, door sommige hele mooie stukken, OVN-Overijssel is klaar en Bart heeft zijn dagrecord verpulverd. Hij eindigde zelfs met 162 km op de teller.

 

OVN-bordjes: ’t Stift, Deulder, Mariaparochie (Almelo), Hoge Hexel, Witharen, Ommerschans, Oud Avereest, De Pol, Stegeren, Holtheme, Den Velde

4 Drentse bordjes: Nieuw-Schoonebeek (buiten bebouwde kom), Nieuw-Schoonebeek, Weiteveen, Amsterdamscheveld

Afstand: 146,71 km

175 / 292 Drentse plaatsen bezocht: 60% voltooid
1169,56 km gefietst voor missie-Drenthe